Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καρκίνος του παγκρέατος - ένας από τους πιο θανατηφόρους καρκίνους

Ο καρκίνος του παγκρέατος, ή αλλιώς γνωστός στην καθομιλουμένη ως καρκίνος του παγκρέατος, θεωρείται ένας από τους πιο θανατηφόρους τύπους καρκίνου και αυτό παρά το γεγονός ότι η ασθένεια αυτή εμφανίζεται πολύ λιγότερο συχνά από άλλους τύπους καρκίνου. Στατιστικά, μόνο το 7 έως 8 τοις εκατό των πασχόντων επιβιώνει τα πρώτα πέντε χρόνια μετά τη διάγνωση. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι ο καρκίνος συχνά διαγιγνώσκεται πολύ αργά, έχουν ήδη σχηματιστεί μεταστάσεις και συχνά εμφανίζονται νέοι όγκοι ακόμη και μετά από επιτυχή θεραπεία. Όμως οι γιατροί ελπίζουν ότι ο καρκίνος του παγκρέατος θα γίνει σύντομα περισσότερο θεραπεύσιμος.

Το δύσκολο πράγμα σχετικά με τον καρκίνο του παγκρέατος

Το πάγκρεας είναι ένας από τους μεγαλύτερους αδένες του ανθρώπινου σώματος και παράγει ζωτικά ένζυμα και ορμόνες. Είναι επίσης υπεύθυνος για την πέψη και τον μεταβολισμό. Τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες μπορούν να νοσήσουν από καρκίνο του παγκρέατος. Ενώ οι άνδρες διαγιγνώσκονται με καρκίνο του παγκρέατος σε μέση ηλικία 72 ετών, η μέση ηλικία των γυναικών είναι περίπου 75 ετών. Ισχύει μάλλον και για τα δύο φύλα ότι συνήθως δεν υπάρχουν συμπτώματα εκ των προτέρων. Μόνο ορισμένοι ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν ίκτερο εάν ο όγκος πιέζει τον χοληδόχο πόρο. Αλλά οι περισσότεροι ασθενείς που παραπονιούνται για πόνο στην άνω κοιλιακή χώρα ή στην πλάτη πιθανόν να συμβουλεύονται πρώτα έναν ορθοπεδικό ή γενικό γιατρό, γι' αυτό και ο καρκίνος του παγκρέατος συχνά διαγιγνώσκεται πολύ αργά. Εάν υπάρχουν και άλλα μάλλον μη ειδικά συμπτώματα, όπως ναυτία, έμετος ή απώλεια βάρους, ο όγκος έχει πιθανότατα ήδη προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε το πάγκρεας δεν παράγει πλέον αρκετή ινσουλίνη και συχνά έχει ήδη αναπτυχθεί σακχαρώδης διαβήτης. Δεδομένου ότι ισχύει και για τον καρκίνο του παγκρέατος ότι όσο νωρίτερα γίνει η διάγνωση τόσο το καλύτερο, η καθυστερημένη διάγνωση είναι μάλλον η παγίδα αυτού του τύπου καρκίνου. Σε αντίθεση με άλλους τύπους καρκίνου, προς το παρόν δεν υπάρχει αξιόπιστο τεστ για την έγκαιρη ανίχνευση του καρκίνου του παγκρέατος.

Πιθανότητες θεραπείας μέσω χειρουργικής επέμβασης

Για τους περισσότερους καρκίνους, συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου του παγκρέατος, η χειρουργική επέμβαση αποτελεί μία από τις σημαντικότερες θεραπευτικές επιλογές. Ωστόσο, μόνο σε περίπου έναν στους πέντε ασθενείς ο όγκος ανιχνεύεται αρκετά νωρίς ώστε να χειρουργηθεί. Στην περίπτωση του καρκίνου του παγκρέατος, αυτό είναι εφικτό μόνο εάν ο όγκος βρίσκεται στην κεφαλή του παγκρέατος. Στην περίπτωση αυτή, μπορεί να αφαιρεθεί το δεξιό τμήμα του παγκρέατος, μαζί με τη χοληδόχο κύστη, και μέρος του χοληδόχου πόρου μαζί με το δωδεκαδάκτυλο. Ωστόσο, μια επέμβαση δεν είναι αρκετή. Δεδομένου ότι ο καρκίνος του παγκρέατος συχνά σχηματίζεται εκ νέου μετά την επέμβαση, ο ασθενής πρέπει να υποβληθεί σε χημειοθεραπεία για να σκοτωθούν τα εναπομείναντα καρκινικά κύτταρα.

Βελτιωμένη χημειοθεραπεία

Μέχρι τώρα, η χημειοθεραπεία με το φάρμακο γεμσιταβίνη αποτελούσε το πρότυπο θεραπείας. Ωστόσο, δεδομένου ότι μια καναδική ερευνητική ομάδα παρουσίασε το 2018 μια μελέτη με συνδυασμό τεσσάρων φαρμάκων, οι πιθανότητες επιβίωσης των ασθενών που πάσχουν από καρκίνο του παγκρέατος θα μπορούσαν να βελτιωθούν σημαντικά. Στόχος των γιατρών είναι πλέον να μειώσουν το μέγεθος του όγκου των ασθενών που δεν είναι πραγματικά υποψήφιοι για χειρουργική επέμβαση με τη βοήθεια της χημειοθεραπείας, ώστε ο καρκίνος να καταστεί χειρουργήσιμος.

Μεγάλη πρόοδος στη χειρουργική

Οι ασθενείς που έχουν καρκίνο του παγκρέατος θα πρέπει οπωσδήποτε να χειρουργηθούν σε ειδικό κέντρο όπου τέτοιου είδους πολύπλοκες επεμβάσεις είναι σύνηθες φαινόμενο. Ορισμένα χειρουργικά κέντρα χρησιμοποιούν πλέον ακόμη και σύγχρονη τεχνολογία ρομπότ. Το πλεονέκτημα αυτού είναι ότι δεν ανοίγεται ολόκληρη η κοιλιακή κοιλότητα, αλλά χρησιμοποιείται η τεχνική της κλειδαρότρυπας. Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο η διάρκεια της επέμβασης συντομεύεται, αλλά και η παραμονή στο νοσοκομείο. Έτσι δημιουργούνται καλές συνθήκες για να ξεκινήσουν οι ασθενείς τη χημειοθεραπεία σε όσο το δυνατόν πιο σταθερή κατάσταση.