Οι απαρχές της ηλεκτροϊατρικής, μέρος της οποίας είναι η θεραπεία με συχνότητες, βρίσκονται στους αρχαίους Αιγυπτίους.
Χρησιμοποίησαν τον ηλεκτρισμό του ηλεκτρικού χελιού (Electrophorus electricus) για τη θεραπεία του πόνου, ως το λεγόμενο "αναλγητικό", και πέτυχαν εκπληκτική επιτυχία με αυτό.
Σύμφωνα με την παράδοση, ήδη από το 2.750 π.Χ., ασθενείς που υπέφεραν από πόνο εκτέθηκαν σε ηλεκτροσόκ από ηλεκτρικά χέλια.
Οι ασθενείς έπρεπε να στέκονται και με τα δύο γυμνά πόδια πάνω στο σταθερό ηλεκτρικό χέλι, το οποίο βρισκόταν σε στάση πίεσης ή άμυνας και έτσι παρήγαγε ρεύμα μεγάλης ισχύος.
Τα ηλεκτρικά ρεύματα διέρχονταν τώρα μόνιμα από τα άκρα του ασθενούς μέσω των γυμνών ποδιών. Η εφαρμογή γινόταν μέχρι τα πόδια να μουδιάσουν και η αίσθηση του πόνου να μειωθεί.
Όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την αιγυπτιακή αυτοκρατορία το 31 π.Χ., περιήλθε στην κατοχή τους και η ιατρική των Αιγυπτίων.
Ο Ρωμαίος γιατρός Seribonius Largus ήταν ο πρώτος που περιέγραψε ηλεκτροθεραπευτικά μέτρα με τη χρήση ηλεκτρικών χελιών το 46 μ.Χ.
Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν την ηλεκτροϊατρική κυρίως για τους πονοκεφάλους και την ουρική αρθρίτιδα. Στη συνέχεια, η μέθοδος αυτή τελειοποιήθηκε και συναντάται στις ιστορικές πηγές ως επιτυχημένη θεραπεία πόνου στη ρωμαϊκή ιατρική.
Δυστυχώς, μέσα στην αναταραχή του Μεσαίωνα, αυτή η μορφή ηλεκτροθεραπείας χάθηκε για πολλούς αιώνες.
Μόλις το 1747 ένας Ιταλός καθηγητής κατάφερε να συνεχίσει τις επιτυχίες της ηλεκτροθεραπείας των Ρωμαίων.
Τοποθέτησε έναν μεταλλικό βραχίονα στο παράλυτο χέρι ενός σιδηρουργού και έστειλε τα ηλεκτροσόκ του ηλεκτρικού χελιού στο χέρι του ασθενούς. Σύμφωνα με τις αναφορές, το παράλυτο χέρι του μάστορα του σιδηρουργού ήταν υπό προϋποθέσεις και πάλι λειτουργικό μετά από μερικές θεραπείες.
Με βάση μια ταξιδιωτική περιγραφή του 1761, το ηλεκτρικό χέλι χρησιμοποιήθηκε επίσης στη Νότια Αμερική από τους Ινδιάνους ως μέθοδος θεραπείας για τα συμπτώματα παράλυσης.
Τα ηλεκτρικά χέλια διαθέτουν ηλεκτρικά όργανα, με τα ασθενή ηλεκτρικά πεδία των οποίων τα ζώα προσανατολίζονται και επικοινωνούν μεταξύ τους, αλλά με τα οποία μπορούν επίσης να εκπέμπουν ισχυρά ηλεκτροσόκ με τάσεις έως και 500 βολτ.
Το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας του σώματος του ηλεκτρικού χελιού καλύπτεται από ηλεκτρικά όργανα. Πρόκειται στην πραγματικότητα για αναδιαμορφωμένους μύες που μπορούν να απελευθερώνουν αυτές τις υψηλές τάσεις.
Κάθε όργανο αποτελείται από μεγάλο αριθμό στοιχείων που παράγουν ρεύμα, καθένα από τα οποία παράγει μόνο μια μικρή τάση.
Σε ένα ηλεκτρικό χέλι, τα περίπου 5.000 έως 6.000 ηλεκτροκύτταρα μπορούν μαζί να παράγουν τάση έως και 500 βολτ σε ρεύμα 0,83 αμπέρ και συνεπώς ισχύ 415 βατ.
Έτσι -για να το θέσουμε απλά- το σώμα του ψαριού είναι σαν ένας συσσωρευτής.
Τα οξέα σχηματίζονται στους μύες, τα αιμοπετάλια των οποίων επικαλύπτονται χιλιάδες φορές. Μεταφέρουν ηλεκτρόνια από μυ σε μυ. Έτσι δημιουργείται ένα ρεύμα που φορτίζει τον συσσωρευτή των μυών.
Ο όρος "βιοηλεκτρισμός" επινοήθηκε αργότερα για αυτό το είδος ηλεκτρικής ενέργειας.