Wat is de Bartonella taylorii ziekteverwekker?

Bartonella taylorii behoort tot het geslacht Bartonella en is een Bacterie. Net als andere Bartonella soorten kan de Bartonella taylorii ziekteverwekker ziekte veroorzaken bij dieren. Uit een studie van kleine zoogdieren uit Turks Thracië is gebleken dat vooral knaagdieren een cruciale rol spelen als reservoir voor B. taylorii. De prevalentie van Bartonella taylorii ziekteverwekkers is vooral uitgesproken in het moerasbos habitat.

Hoe werd de Bartonella taylorii ziekteverwekker bij knaagdieren vastgesteld?

De Bartonella taylorii ziekteverwekker werd voor het eerst gedetecteerd bij knaagdieren in het Turkse Trakien. Daartoe werden negentig knaagdieren, behorend tot drie verschillende knaagdiersoorten, gescreend met PCR . bij 22,2 procent van de knaagdieren was de totale prevalentie van Bartonella-infecties. Op basis van de fylogenetische analyses van de twee huishoudelijke genen rpoB en gltA werden de stammen moleculair gekarakteriseerd.

Welke symptomen vertoonden de knaagdieren als gevolg van een Bartonella taylorii infectie?

Eén wasbeer vertoonde klinische verschijnselen van trillen en zwakte. Nadat het dier was geëuthanaseerd, bracht de autopsie een algemeen slechte lichaamsconditie aan het licht. Deze slechte algemene conditie uitte zich bij het dier als volgt:

• een diffuse palpabele vergroting van de lymfeklier (lymfadenopathie),
• bleke, stevige nieren, die doorspekt waren met petechiale bloedingen in de gehele niercortex,
• histologische laesies zoals systemische fibrinoïde doorbloedingsstoornissen van de vaten (vaatnecrose),
• ernstige nierlaesies met lymfoplasmacytaire interstitiële nefritis (ontsteking van de niertubuli),
• fibrinosuppuratieve glomerulonefritis.

 
Bij de wasbeer werden ook inflammatoire vasculaire laesies gevonden in de uvea, het hart en de lymfeklieren en de lamina propria van de maagwand. Aanvullende diagnostische tests, uitgevoerd, waren negatief voor de volgende ziekteverwekkers:

• de Bacterie Borrelia burgdorferi,
• de Bacterie Leptospira,
• Aleutian disease virus,
• Canine distemper virus, ook wel hondenziektevirus genoemd,
• feline coronavirus, dat vooral katten treft,
• varkenscircovirus 2 (DNA-virus uit de Circoviridae-familie),
• Rabiësvirus.

Wat zijn de histologische kenmerken van de Bartonella taylorii ziekteverwekker?

Transmissie-elektronenmicroscopie toonde een grote groep bacteriële staafjes van ongeveer 1,3 × 0,35 µm groot. Deze vertoonden een trilaminaire celwand in de glomeruli. Analyse van gedeeltelijke 16S-23S ribosomaal RNA intergenic spacer region sequenties uit nierweefsel en het citraat synthase gen bevestigde dat de B. taylorri pathogeen verwant is aan talrijke Bartonella soorten.

Bij welke knaagdieren kon de Bartonella taylorii ziekteverwekker worden aangetoond?

Het Bartonella taylorii pathogeen is gedetecteerd in verschillende Euraziatische knaagdier- en vlooiensoorten. Het pathogeen is ook gedetecteerd in spitsmuizen in Europa . In Noord-Amerika kon de Bartonella taylorii ziekteverwekker worden vastgesteld bij wasberen.

Welke infectie veroorzaakt de Bartonella taylorii ziekteverwekker bij muizen?

In een studie werd onderzocht welke hoogwaardige infectie de Bartonella taylorii ziekteverwekker kan veroorzaken in immuungecompromitteerde muizen. Daartoe werden de dieren besmet met de Bacterie en vervolgens geobserveerd. Uit oppervlakkige observaties bleek dat twee maanden na infectie geen afwijkingen bij de dieren konden worden vastgesteld. Na vier maanden vertoonden alle muizen echter duidelijk vergrote milten.

Een meer gedetailleerd onderzoek onder een lichtmicroscoop bracht in een eerder stadium verschillende pathologieën in verschillende organen aan het licht. Zo werd ongeveer een maand na infectie een dun myeloïde infiltraat in de lever vastgesteld. Dit myeloïde infiltraat bestond voornamelijk uit neutrofielen en uit bandvormen, die ook als nestjes van cellen voorkwamen. De onderzoekers denken dat deze ontstekingscellen ofwel microabscessen waren (alleen neutrofielen) ofwel foci van extramedullaire hematopoëse. De ontstekingscellen werden op een later tijdstip weer prominenter.

Verder werd tussen de eerste en tweede maand na infectie een neutrofiele en mononucleair infiltraat rond de centrale zenuwen waargenomen. Dit zou kunnen wijzen op een milde hepatitis. Na drie maanden werden spoelvormige cellen en foci waargenomen. Deze laesies leken het omringende leverweefsel binnen te dringen zonder duidelijke grenzen. Als de laesies kleiner waren, hadden ze vaak een grens van neutrofielen (subtype witte bloedcellen) en mononucleaire (cellen met een enkele kern) cellen. De sinusoïden naast de laesies waren vaak verwijd. Na vier maanden infectie vormden de laesies ongeveer tot de helft van het normale leverweefsel en sommige hadden ook verkalkingen. Restanten van rijpende myeloïde cellen en megakaryocyten waren ook aanwezig in het hele niet-lesionale deel van het leverweefsel. Rond dezelfde tijd konden ook in de nieren laesies met een vergelijkbaar uiterlijk voorkomen worden ontdekt. Dit wees op de vorm van granulomateuze nefritis.

In het onderzoek werd dus aangetoond dat de Bartonella taylorii ziekteverwekker een reeks chronische, hoogwaardige infecties kan veroorzaken in immuungecompromitteerde muizen. De pathologieën, veroorzaakt door de ziekteverwekker, leken op de kenmerken die ook kunnen worden waargenomen bij immuungecompromitteerde patiënten nadat ze een Bartonella-infectie hebben ontwikkeld.

Waarom is verder onderzoek naar de ziekteverwekker Bartonella taylorii dringend nodig?

Knaagdieren zijn alomtegenwoordig in stedelijke omgevingen. Door het gemakkelijke contact met mensen is het noodzakelijk dat dierenartsen, evenals medische professionals, het onderzoek naar de ziekteverwekker voortzetten. De ziekteverwekker moet ook meer aandacht krijgen bij medisch onderzoek, omdat hij meestal moeilijk op te sporen is via een routinematige bacteriekweek. Bij knaagdieren met de hierboven beschreven symptomen moeten daarom aanvullende moleculaire tests worden uitgevoerd om de ziekteverwekker op te sporen.