De methode van bloedelektrificatie volgens Dr. Robert C. Beck
Dr. Robert C. Beck is de uitvinder van de bloedelektrificatie, die door Steven Kaali en Peter Schwolsky als Amerikaans patent werd geregistreerd. Zijn uitvinding gaat terug op het onderzoekswerk van Dr. Hulda Clark en Dr. Robert J. Thiel. Beck's methode van bloedelektrificatie.
Ze is gebaseerd op de veronderstelling dat parasieten, bacteriën, virussen en schimmels verlamd worden door een kleine stroomstoot van 50 tot 100 microamperes. Daardoor zijn de ziekteverwekkers niet meer in staat de lichaamseigen cellen te infecteren en kan het immuunsysteem ze binnen zeer korte tijd elimineren.
Hoe Beck's bloedelektrificatie, dus zijn legendarische zapper, precies werkt, leer je in dit artikel.
Het Amerikaanse octrooi met nummer 5188738
De Beck zapper is gebaseerd op de methode van bloedelektrificatie, waarop Dr. Kaali en Schwolsky patent hebben.
Op 14 maart 1991 maakten de twee artsen hun ontdekking om virussen en bacteriën te bestrijden bekend op het "First International Symposium on Combination Therapies".
Hun methode van bloedelektrificatie bestond uit een elektrische stroom door een petrischaal, die geacht werd het bloed voldoende te reinigen van bacteriën, virussen, parasieten en/of schimmels en deze ziekteverwekkers onschadelijk te maken voor gezonde cellen.
Om de biologische functie van het bloed of andere vloeistoffen niet te beschadigen zou de optimale elektrische stroom tussen de 50 en 100 microamperes moeten liggen.
Op het congres kondigden Dr. Kaali en Schwolsky aan dat ze de besmettelijkheid van AIDS-virussen tot 95 % hadden kunnen verminderen door middel van zogenaamde bloedelektrificatie.
Hoewel het gewoonlijk jaren duurt voordat een octrooi wordt goedgekeurd, werd de bloedelektrificatiemethode in slechts negen maanden goedgekeurd omdat het werkingsmechanisme ervan overtuigend was.
Onderzoeksbasis voor de bloedelektrificatiemethode volgens Dr. Beck
Beck kreeg jaren later kennis van het Amerikaanse patent van Kaali en Schwolsky en probeerde de bloedelektrificatiemethode uit.
Maar terwijl Kaali en Schwolsky voor hun behandeling gelijkspanning gebruikten, ontdekte Beck in zijn onderzoek dat hij hetzelfde resultaat ook kon bereiken met 3,92 Hz blokgolfspanning.
Een ander cruciaal verschil was dat Kaali een zogenaamde zapper met een kleine batterij en twee kleine elektroden rechtstreeks in de slagader van de arm of het been van de patiënt moest implanteren.
Dit was niet alleen erg kostbaar, maar ook onhandig, vooral omdat de procedure bij elke nieuwe plaatsing van de elektroden herhaald moest worden. Beck wijzigde daarom Kaali's patent, zodat hij de elektroden rechtstreeks op de huid van de patiënt kon plaatsen.
De uitvinding van de bloedzapper gaat volgens Beck ook terug op de gedetailleerde studie van de zogenaamde zapper door Dr. Hulda Clark.
De Clark.zapper maakt deel uit van haar frequentietherapie. Net als Beck ging Clark ervan uit dat parasieten, bacteriën en virussen, dus mogelijke oorzaken van ziekte, gedood kunnen worden door elektrische impulsen.
De zapper, de zogenaamde frequentiegenerator, wordt verondersteld elektrische schokken op de parasieten toe te passen en ze zo te doden.
In zijn studies met de zapper ontdekte Dr. Beck dat de stroomsterkte, d.w.z. de elektrificatie van het bloed, belangrijker is dan de frequentie.
In dit opzicht verschilt de Beck zapper ook van die van Dr. Hulda Clark.
Terwijl de laatste werkt met een hoge frequentie van 1 kHz tot 1MHz, werkt de "Beck-Zapper" slechts met een halve Schumann-frequentie van 3,920 Hz. Beck gelooft dat hoe lager de frequentie, hoe groter de stroomopname, d.w.z. hoe effectiever de therapie.
De Beck zapper, die werkt met 3,92 Hz, is ook in harmonie met het eigen ritme van het lichaam en is daarom geen stressveroorzaker.
Omdat de Beck zapper werkt met een hogere spanning (27 volt) dan de Clark zapper (9 volt), wordt hij direct aan de polsader bevestigd en niet in de handen gehouden. De Beckzapper werkt als volgt:
- De "vijand in het bloed", zoals Beck parasieten, virussen en bacteriën noemde, wordt bestreden met milde elektriciteit tussen 50 en 100 microamperes bij een halve Schumann-frequentie van 3,92 Hz.
- Tijdens de elektrificatie van het bloed wordt colloïdaal zilver toegevoegd om secundaire infectie te voorkomen. Colloïdaal zilver betekent extreem kleine zilverdeeltjes opgelost in water, die door de watermoleculen in suspensie worden gehouden. Hoewel colloïdaal zilver honderden jaren geleden grote betekenis genoot in de geneeskunde, raakte het in de vergetelheid met de introductie van antiobiotica en is het pas de laatste jaren geleidelijk herontdekt.
- Sterke magnetische pulsen worden verondersteld ziekteverwekkers uit het lymfestelsel terug te transporteren naar de bloedbaan, waar ze dan door het immuunsysteem kunnen worden geëlimineerd.
Omdat de Amerikaanse gezondheidsautoriteit, de FDA, de bloedzapper volgens Dr. Beck niet goedkeurde, verliet Beck de VS voor twee jaar.
In het buitenland probeerde hij zijn methode uit op patiënten met virusziekten.
Hij behandelde de personen gedurende 5 tot 8 weken dagelijks 1 tot 2 uur. Hij kon bewijzen dat zijn patiënten virusvrij en symptoomvrij werden na de precieze toepassing van het bloedelektriseringsapparaat.
Hij ontdekte echter ook dat sommige van zijn patiënten na enkele maanden weer met hetzelfde virus kwamen te zitten. Na verder onderzoek realiseerde hij zich dat de herhaalde infecties te wijten waren aan achtergebleven virussen in het lymfevocht.
Vanuit het lymfevocht keerden de virussen terug naar de bloedbaan, waar ze cellen opnieuw infecteerden en zich vermenigvuldigden, waardoor de herhaalde ziekteverschijnselen ontstonden. Beck vond toen een ander apparaat uit, de zogenaamde magnetische pulser.
Dit produceerde een elektrische stroom door middel van een magnetische puls, die samentrekkingen in de lymfekanalen opwekte.
Dit dwong een beweging van de lymfe af, waardoor de microben werden teruggedrongen in de bloedbaan, waar ze konden worden geëlektrificeerd. Beck paste de Magnetpluser toe op enkele patiënten in combinatie met de bloedelektriseerder en boekte verrassend positieve resultaten.
Parasieten als ziekteverwekkers
Net als Dr. Hulda Clark ging ook Dr. Beck ervan uit dat parasieten verantwoordelijk waren voor het ontstaan van ziekten. Beck geloofde ook dat parasieten in het bloed de levensverwachting van de mens zouden beperken tot 70 tot 80 jaar. Dr. Beck was zelf overtuigd van de effectiviteit van zijn zapper en verloor er 60 kg mee. Hij verklaarde dit gewichtsverlies door het feit dat de parasieten eerder een groot deel van de voedingsstoffen hadden verbruikt, waardoor hij voortdurend honger had. Bovendien daalden Beck's bloeddruk en bloedsuiker aanzienlijk. Ook kreeg hij op bijna 70-jarige leeftijd weer een volle haardos. Beck schreef al deze voordelen toe aan zijn zapper, wat hij na een behandeling van drie weken kon bewijzen door middel van een bloedonderzoek met de donkerveldmethode: Zijn bloedbeeld was perfect.
Maar de bloedzapper kan niet alleen effectief gebruikt worden tegen parasieten, hij helpt ook bij herpesziekten, AIDS, waterpokken, longzweren, leukemie en andere soorten kanker, evenals bij het chronisch vermoeidheidssyndroom, diabetes, griepachtige infecties, astma en gastritis. Kortom, de bloedzapper heeft veel ziekten kunnen behandelen die gewoonlijk als ongeneeslijk worden beschouwd.
De effectiviteit van de Beckzapper vanuit het oogpunt van een deskundige
De Beckzapper maakt het moeilijker voor parasitaire en microbiële ziekteverwekkers om zich op te hopen in het bloed en de lymfe.
Door het toedienen van kleine elektrische schokken wordt de virulentie van een grote verscheidenheid aan ziekteverwekkers verzwakt doordat hun eiwitlagen die hen in staat stellen zich aan organische cellen te hechten, worden afgestompt en onbruikbaar gemaakt.
Onderzoekers hebben kunnen aantonen dat bloedelektrificatie zeer effectief is om bloedplasma te ontdoen van schimmelinfecties (Candida-nesten) en carcinoom-protozoën.
Als er regelmatig bloedelektrificatie plaatsvindt, kan het immuunsysteem van de patiënt aanzienlijk worden versterkt door de bevrijding van deze ziekteverwekkers.
Hoe wordt de Beckzapper toegepast?
Beck adviseert de bloedelektrificatie gedurende 3 tot 6 weken dagelijks gedurende twee uur uit te voeren, zo nodig ook langer.
De Beckzapper kan in de borstzak of aan de riem worden gedragen.
De kathode en anode moeten daar worden geplaatst waar het bloed stroomt en waar de hartslag voelbaar is.
Dit kan bijvoorbeeld op de pols of de voeten zijn.
Voor de grootst mogelijke bewegingsvrijheid tijdens de behandeling wordt de "miniZAP" aanbevolen.
Dit is een zapper ter grootte van een luciferdoosje die comfortabel om de pols kan worden gedragen.
De bloedelektriseringsmethode kan door iedereen worden uitgevoerd. Er zijn geen bijwerkingen bekend bij het gebruik van de bloedzapper.
Hoe kan de Beckzapper gebruikt worden bij kankerpatiënten?
Dr. Alfons Weber heeft onderzoek gepresenteerd volgens welk de meeste vormen van kanker worden veroorzaakt door een overmatige microbiële aantasting van de bloedcellen.
Volgens de bevindingen van Prof. Pappa kan dit op zijn beurt worden toegeschreven aan een te lage energiestatus.
Het gebruik van elektrotherapie kan daarom aanzienlijke successen boeken bij de behandeling van met name parasiet- en energiegerelateerde kankers.
Het gebruik van de Beckzapper bij kankerpatiënten moet continu zijn.
Volgens Dr. Weber bevinden de carcinoma protozoa zich in de bloedcellen en vreten hier de hemoglobine op.
De carcinoma protozoa in de bloedcellen worden aanvankelijk nauwelijks beïnvloed door de verhoogde stroom in het bloedplasma.
Pas als de betreffende bloedcel is leeggevreten, verlaten de carcinoma protozoa de bloedcel op zoek naar een nieuwe.
Als de carcinoma-protozoën eenmaal buiten het plasma zijn, kunnen ze door de voortdurende stroomstoot van de Beckzapper worden geëlimineerd.
Zo kunnen nieuwe bloedcellen in eerste instantie niet worden aangevallen.
De continue toepassing van de Beckzapper, eventueel in combinatie met een magnetische pulsgenerator met collodiaal zilver, kan het aantal protozoën aanzienlijk verminderen.