Wat is het echovirus?

Echovirussen behoren tot de familie van de enterovirussen, die vooral huiduitslag, gastro-intestinale infecties, neurologische maar ook griepachtige symptomen en klachten veroorzaken . De niet-ontwikkelde, bolvormige RNA echovirussen worden gerekend tot de Picornaviridae, waarbij ze kunnen worden onderscheiden in 27 serotypen . Naast de rhinovirussen zijn de echovirussen de meest bij mensen aangetroffen virussoorten.

Waar komt het echovirus voor?

De echovirussen komen overal ter wereld voor. Maar in landen met een lagere sociale infrastructuur, minder hygiënemaatregelen en besmet water komen echovirussen bijzonder veel voor. In landen met een mild klimaat komen infecties door deze virussen vooral voor in de zomer en de herfst.

Hoe wordt het echovirus overgedragen?

Echovirussen hebben de eigenschap bijna alle lichaamscellen te kunnen infecteren, maar het virus wordt voornamelijk overgedragen via de fecaal-orale route (uitstrijkinfectie). Gebrekkige hygiëne, d.w.z. besmette handen, spelen hierbij een essentiële rol. Getroffen personen scheiden het virus wekenlang uit met hun ontlasting. Maar de echovirussen kunnen ook gemakkelijk lang overleven op voorwerpen en besmettelijk zijn.

Maar echovirussen kunnen ook worden overgedragen via druppelinfectie, dus via de luchtwegen. Nadat de virussen zich in het maagdarmkanaal hebben vermenigvuldigd, verspreiden ze zich door het hele lichaam en kunnen ze het centrale zenuwstelsel, de milt, de lever, het beenmerg, de longen en het hart infecteren.

Wat is de incubatietijd van het echovirus en hoe lang is men besmettelijk?

De tijd tussen besmetting en het optreden van de eerste symptomen ligt tussen 3 en 7 dagen tot 25-35 dagen. In de eerste weken is de getroffen persoon zeer besmettelijk. Maar ook nadat de symptomen zijn afgenomen, moeten de aanbevolen hygiënische maatregelen in acht genomen blijven worden, zodat het echovirus nog vele weken in de ontlasting wordt uitgescheiden.

Welke ziekten worden door het echovirus veroorzaakt?

De echovirussen kunnen worden beschouwd als de oorzaak van een hele reeks ziekten in . De meest voorkomende ziekten die door echovirussen worden veroorzaakt zijn de volgende:

• Aandoeningen van de luchtwegen, Zomergriep,
• Aseptische meningitis,
• Myocarditis en pericarditis
• Epidemische pleurodynie,
• Herpangina,
• Mond- en klauwzeer,
• Acute hemorragische conjunctivitis of niet-purulente conjunctivitis,
• Polyneuritis, polyradiculitis,
• Poliomyelitis.

Wat zijn de symptomen van echovirus?

In de regel ervaren mensen met een gezond en stabiel immuunsysteem helemaal geen klachten of symptomen, omdat een gezond immuunsysteem een infectie met de virussen zonder problemen kan afslaan en bestrijden. Zodra een getroffen persoon een infectie met de echovirussen heeft overleefd, ontwikkelt hij immuniteit voor het type-specifieke virus. Mochten zich symptomen voordoen, dan zijn dat vaak symptomen als koorts, huiduitslag en griepachtige begeleidende verschijnselen. Andere symptomen zijn vaak een hoest op de borst en keelpijn.

Vooral kinderen en zuigelingen reageren bijzonder prikkelbaar op een infectie met het echovirus. Bij zuigelingen is een infectie niet zelden fataal als de behandeling te laat wordt gestart of de infectie onopgemerkt blijft. Dat komt omdat zo'n jong lichaam nog niet voldoende antistoffen heeft kunnen aanmaken en omdat de echovirussen bij voorkeur de lever of het hart aanvallen.

Hoe wordt de diagnose echovirus gesteld?

Als het verloop van de ziekte mild is, is in individuele gevallen geen specifieke opsporing nodig. In ernstigere gevallen en als er een opeenstapeling van gevallen is in gemeenschapsvoorzieningen zoals scholen of kinderdagverblijven , kan materiaal naar een laboratorium worden gestuurd om het virus op te sporen. Echovirussen kunnen worden aangetoond in keelvocht, ontlasting of cerebrospinaal vocht (CSF) , waarbij de hitrate het hoogst is bij ontlasting, omdat de oorzakelijke ziekteverwekker meestal in ontlastingmonsters kan worden aangetoond. Als het vermoeden bestaat dat echovirussen meningitis hebben veroorzaakt, kunnen de ziekteverwekkers in het hersenvocht worden opgespoord. Tegelijkertijd worden echovirussen echter ook in de ontlasting uitgescheiden. Dit maakt een onderzoek van het hersenvocht en de ontlasting noodzakelijk. Bij een acute ziekte wordt de ziekteverwekker opgespoord met een PCR-test. Om de typering van het echovirus te kunnen uitvoeren, worden celculturen geprepareerd om te kweken.

Hoe wordt het echovirus behandeld?

In het algemeen verdwijnt een infectie met echovirussen vanzelf na enkele dagen en zonder noodzakelijke therapie. Daarom wordt, indien nodig, een zuiver symptomatische behandeling gegeven met pijnstillers en koortswerende middelen. Een ernstig verloop van de ziekte kan echter enkele weken of zelfs langer duren. Momenteel zijn er geen antiviraal werkzame geneesmiddelen beschikbaar tegen het echovirus .

Welke langetermijncomplicaties kunnen ontstaan door het echovirus?

In de regel geneest een infectie met het echovirus zonder problemen en zijn er geen langdurige gevolgen of complicaties. De situatie is anders als encefalitis of myocarditis door het echovirus is veroorzaakt; in dat geval kan soms langdurige therapie of zelfs langdurige verzorging nodig zijn. Meestal zijn er geen langdurige complicaties.

Hoe kan het echovirus voorkomen worden?

Om een infectie met het echovirus te voorkomen of verspreiding ervan tegen te gaan , is zorgvuldige handdesinfectie essentieel. Dit betekent dat je je handen regelmatig moet wassen met warm water en zeep en ze daarna moet desinfecteren. Men moet contact met een besmette persoon zoveel mogelijk vermijden. Op zuigelingenafdelingen en neonatale afdelingen gelden de regels van efficiënte ziekenhuishygiëne, d.w.z. zorgvuldige handdesinfectie, regelmatige verschoning van de jassen, luierhygiëne en, als een besmette zuigeling wordt vermoed of aanwezig is, isolatie. Individuele detecties van het echovirus hoeven volgens de Wet Bescherming Infecties niet gemeld te worden . Als er echter een toename is van het aantal gevallen, moet het hoofd van het laboratorium de verantwoordelijke gezondheidsautoriteit op de hoogte stellen