Eiwitten zijn grote biomoleculen en macromoleculen die bestaan uit één of meer lange verbindingen van aminozuurresten.

In levende organismen voeren eiwitten verschillende taken uit, zoals het versnellen van stofwisselingsprocessen, het repliceren van DNA, het reageren op prikkels, het vormgeven van cellen en organismen en het transporteren van moleculen binnen het lichaam. De structuur van eiwitten wordt voornamelijk gekenmerkt door de volgorde van hun aminozuren, die wordt bepaald door de volgorde van nucleotiden in hun genen.

Deze specifieke volgorde leidt meestal tot de vorming van een unieke 3D-structuur die de functie van het eiwit bepaalt.

Een polypeptide verwijst naar een ononderbroken keten van aminozuurresiduen die ten minste één lang eiwit vormen. Eiwitfragmenten die minder dan 20-30 bouwstenen bevatten, worden zelden als eiwitten beschouwd en worden over het algemeen peptiden genoemd.

De afzonderlijke bouwstenen zijn met elkaar verbonden door peptidebindingen en naburige bouwstenen. De rangschikking van de bouwstenen in een eiwit wordt bepaald door de volgorde van een gen, die is gecodeerd in de genetische code. Normaal gesproken bepaalt de genetische blauwdruk 20 typische aminozuren; sommige organismen kunnen echter ook selenocysteïne en - in sommige gevallen in archaea - pyrrolysine bevatten.

Onmiddellijk na of tijdens de vorming worden de restanten van een eiwit vaak chemisch gemodificeerd door post-translationele aanpassing, wat leidt tot veranderingen in de fysische en chemische eigenschappen, structuur, stabiliteit, werking en uiteindelijk de functie van de eiwitten.

Niet-peptide componenten kunnen aan sommige eiwitten worden gehecht en worden prothetische groepen of cofactoren genoemd.

Eiwitten kunnen ook samenwerken om een specifieke taak te vervullen en vormen vaak stabiele eiwitcomplexen.

De structuur van een eiwit is de ruimtelijke rangschikking van atomen in een molecuul van aminozuurketens.

Eiwitten zijn macromoleculen - vooral polypeptiden - die zijn opgebouwd uit rijen aminozuureenheden, die de bouwstenen zijn van het macromolecuul.

Een enkele aminozuureenheid kan ook worden aangeduid als een residu, wat duidt op een zich herhalende component van een macromolecuul.

Condensatiereacties van aminozuren produceren eiwitten, waarbij per reactie één watermolecuul verloren gaat om een peptidebinding te vormen.

Het is gebruikelijk om een keten van minder dan 30 aminozuren een peptide te noemen in plaats van een eiwit.

Eiwitten vouwen zich in een of meer specifieke ruimtelijke structuren om hun biologische functie te vervullen. Deze structuren worden bepaald door verschillende niet-covalente interacties zoals waterstofbruggen, ionische interacties, van der Waals krachten en hydrofobe arrangementen.

Om ons begrip van de moleculaire eigenschappen van eiwitten uit te breiden, is het vaak nodig om hun ruimtelijke vorm te bepalen. Dit is het vakgebied van de structurele biologie, dat methoden als röntgenkristallografie, NMR-spectroscopie, cryo-elektronenmicroscopie (cryo-EM) en interferometrie met dubbele polarisatie gebruikt om de vorm van eiwitten te analyseren.

Een fundamenteel inzicht is dat eiwitten, als ze eenmaal gevormd zijn, maar een beperkte tijd bestaan en dan gerecycled worden door de cellulaire machinerie via eiwitafbraak.

De levensduur van een eiwit wordt bepaald door zijn halfwaardetijd en varieert over een groot bereik. De tijdspanne kan variëren, van minuten tot jaren, terwijl de gemiddelde duur in zoogdiercellen 1-2 dagen is.

Abnormale of verkeerd gevouwen eiwitten worden sneller afgebroken, hetzij opzettelijk vernietigd of vanwege hun instabiliteit.

https://de.wikipedia.org/wiki/Protein

https://de.wikipedia.org/wiki/Proteinstruktur

Een mogelijkheid om eiwitten te scheiden met behulp van elektriciteit is de ELECTROPHORESIS techniek.

Het is een van de scheidingsmethoden waarbij moleculen met verschillende gewichten of elektrische ladingen worden geïsoleerd door gebruik te maken van hun respectieve mobiliteit in een elektrisch veld.

Elektroforese maakt gebruik van het vermogen van geladen deeltjes om in een elektrisch veld te bewegen. De bewegingssnelheid hangt af van de totale oppervlaktelading, de grootte en vorm van het molecuul en de concentratie in de oplossing.

De elektroforetische scheiding van moleculen kan worden beschreven door de vergelijking

ν E=C ⋅ ϵ ϵ r ⋅ ϵ 0 η ⋅ ζ {displaystyle {frac {nu }{E }}=Ccdot {frac {epsilon _{r }}cdot {epsilon _{0 }}{zeta }}

waarin ζ de elektrokinetische potentiaal (V) is, ν de lineaire snelheid van de deeltjes (m - s-1), E de sterkte van het elektrische veld (V - m-1) en η de viscositeit van het medium (Pa - s). De constante C hangt af van de vorm van de deeltjes en de dikte van de elektrische dubbele laag, terwijl εr staat voor de relatieve diëlektrische constante van de vloeistof en ε0 voor de diëlektrische constante van het vacuüm. De volgende passage moet volledig opnieuw worden geformuleerd in het Duits door woorden te vervangen door hun synoniemen, de zinsbouw te veranderen en verschillende bijvoeglijke naamwoorden toe te voegen. De interpunctie moet volledig worden veranderd om een nieuwe tekst te maken die volledig verschilt van het origineel. Voor bolvormige deeltjes met een straal van r en een grote effectieve dubbele laagdikte van l, waarbij de verhouding tussen r en l kleiner is dan 0,1, is de waarde voor C 2/3, terwijl deze voor een dunne dubbele laag (r/l > 100) 1 is.

Deze vergelijking heeft echter betrekking op de geleidbaarheid en niet op de frequentie!

Er gaan geruchten in de medische wereld dat spike-eiwitten verminderd kunnen worden met plasmageneratoren.

Dit is echter onmogelijk omdat de plasmageneratoren in het microgolfbereik zouden moeten werken, wat niet mogelijk is vanwege het frequentiespectrum. Bovendien zou dit vergelijkbare effecten hebben op het menselijk lichaam als een therapie met microgolven (eukaryotische cellen).

De RPZ plaatsgenerator genereert elektromagnetische straling met rechthoekige modulatie op een draaggolffrequentie van 500 kHz.

De elektromagnetische straling en de oscillatiefrequentie hebben een gericht effect op prokaryote cellen en brengen ze in resonantie.

Eukaryote cellen worden niet beïnvloed.

In een RPN is het plasma niet geleidend. En zoals je kunt zien bestaan eiwitten uit aminozuren en peptiden zonder celmembraan. Er is hier niets dat we in resonantie kunnen brengen...

Het is theoretisch mogelijk om de resonantie van deze deeltjes op te wekken met microgolven. Dit is echter geen geschikte oplossing omdat microgolven alle deeltjes kunnen vernietigen, inclusief eukaryote menselijke cellen, enzymen en eiwitten.

Voorbeeld gebaseerd op Ahton5

Een voorbeeld hiervan is ATHON5, dat kan resoneren met de DNA-structuur.

De frequentie die ATHON5 gebruikt is 3,2Mhz en wordt sinusoïdaal gemoduleerd.

De modulatie van 8 octaven creëert een scalaire energie die resoneert op DNA-niveau.

Met betrekking tot SARS Cov hebben we op dit moment toegang tot een groot aantal verschillende frequenties die zijn opgeslagen in een internationale database.

Het is mogelijk om wiskundige berekeningen te gebruiken om de omvang en intensiteit te bepalen van de frequentie die geassocieerd wordt met het spike-eiwit van het virus.

De toepassing van deze methode zou ertoe leiden dat het hele virus wordt beïnvloed, niet alleen geselecteerde eiwitten.

Er is momenteel geen betrouwbare methode die specifiek alleen het spikeiwit kan elimineren.

Op basis van verschillende analyses, ook in samenwerking met de World Council For Health, is er een ontgiftingsgids voor spike-eiwitten. Deze is beschikbaar voor onze leden in het ledengedeelte.