Elektromagnetische velden (EM-velden)


Synoniemen:: EM velden, elektromagnetische straling (in bredere zin)

Definitie

Elektromagnetische velden (EM velden) zijn fysieke velden die ontstaan door de interactie van elektrische en magnetische componenten. Ze planten zich voort als elektromagnetische golven met de snelheid van het licht en zijn werkzaam in verschillende frequentiebereiken - van laagfrequente wisselstroomvelden tot hoogenergetische röntgenstraling.

Structuur en eigenschappen

Een EM-veld bestaat uit twee gekoppelde componenten:

Elektrisch veld: wordt gecreëerd door stationaire of bewegende elektrische ladingen
Magnetisch veld: wordt gecreëerd door bewegende ladingen (bijv. stroom)

Deze componenten staan loodrecht op elkaar en op de voortplantingsrichting van de golf. De veldsterkte wordt aangegeven in volt per meter (V/m) of tesla (T).

Frequentiebereiken

ULF/ELF: onder 300 Hz (bijv. netstroom, frequentietherapie)
VLF/LF: 300 Hz - 30 kHz (bijv. therapiesystemen)
HF/VHF/UHF: 30 MHz - 3 GHz (bijv. mobiele radio, magnetrons)
SHF/EHF: >3 GHz (bijv. WLAN, radar)

Biologische relevantie

EM-velden kunnen interageren met biologische systemen. Laag- tot hoogfrequente EM velden worden specifiek gebruikt in de geneeskunde, bijv. om:

Stimulatie van celfuncties (bijv. PEMF-therapie)
Beïnvloeden van ionenkanalen en membraanpotentialen
Bevordering van regeneratie, botgenezing en remming van ontstekingen

Frequentietherapie en informatiegeneeskunde

Bij frequentietherapie worden specifieke frequentiepatronen gebruikt om specifieke biologische processen te stimuleren of te moduleren. De precieze keuze van frequentie, modulatie en veldsterkte speelt hierbij een centrale rol. Informatiegeneeskunde gaat ervan uit dat EM-velden specifiek kunnen interageren met biologische regelsystemen.

Zie ook

Celmembraan - frequentietherapie - membraanpotentiaal - PEMF - elektromagnetische golven