Kiedy patrzymy na ludzi, musimy zdać sobie sprawę, że w tej samej sytuacji ludzie zachowują się i reagują zupełnie inaczej. Wielu z was łączy to ze strukturą charakteru ludzi.

Charakter:

To, jak reagujemy emocjonalnie i jak zachowujemy się w czasach kryzysu, czy to utraty pracy, czy poważnej choroby, zależy od naszego charakteru.

Współczesna neuronauka zakłada, że nasza architektura neuronalna determinuje to, co czujemy i kim jesteśmy. Odciski te powstają już w okresie niemowlęcym.

ważne informacje są transportowane do mózgu przez komórki nerwowe. Każde uderzające doświadczenie zmienia obwody synaptyczne w strukturze neuronów. Te obwody synaptyczne wpływają następnie na to, jak zachowujemy się następnym razem.

Nowe doświadczenia prowadzą do dalszej rozbudowy sieci, a punkty przełączania, które nie są już potrzebne, są ponownie demontowane.

Ludzie mogą zatem trwale budować swoją architekturę neuronalną poprzez doświadczenie i uczenie się.

Podstawowe zaufanie:

Co charakter ma wspólnego z podstawowym zaufaniem?

Każdy z nas potrzebuje miejsca schronienia, miejsca, w którym czujemy się bezpieczni, kochani i mile widziani. Jeśli spojrzymy na neuronaukę, ta tęsknota pochodzi z mózgu ssaków, tj. z układu limbicznego.

Idealnie byłoby, gdybyśmy znaleźli to miejsce w naszym własnym domu rodzicielskim. Następnie ludzie internalizują to poczucie bezpieczeństwa, zaufania i miłości jako podstawowe pozytywne nastawienie do życia, które zachowujemy jako dorośli z powodu wyuczonej rutyny. Mamy pewność siebie i możemy ufać innym ludziom.

Kiedy rodzi się dziecko, ma ono niewiele potrzeb w tym czasie, ale rozpoznaje, czy te kilka potrzeb jest dostrzeganych, czy nie.

Z tej świadomości może rozwinąć się silne poczucie podstawowego zaufania.

Dziecko czuje się akceptowane i kochane. To pozytywne uczucie rozwija się dodatkowo poprzez częsty kontakt fizyczny i intensywne, pełne miłości zajmowanie się dzieckiem.

Podstawowe zaufanie kształtuje się w pierwszych latach życia. W oparciu o neuronaukę wiemy, że nasze struktury mózgowe kształtują się w ciągu pierwszych 6 lat życia i że te głębokie, podświadome programy są również odciskane tutaj.

Ludzie tworzą swoje podstawy dla zdrowej pewności siebie oraz szczęśliwego i zdrowego życia już w dzieciństwie, ze względu na zaufanie, w odniesieniu do siebie i doświadczeń z rodzicami, że życie i ludzie są dobrzy.

Silne podstawowe zaufanie oznacza:

Zaufanie do samego siebie:

•  Poczucie własnej wartości, zdolność do kochania
•  Jestem warty bycia kochanym
•  Czuję się bezpiecznie

Zaufanie do innych

•  Partnerstwo, społeczność
•  Ufam tobie
•  Wiem, że jestem rozumiany i akceptowany

Zaufanie do całego

•  Świat
• Warto żyć

Silne podstawowe zaufanie stanowi podstawę

- zaufania do samego siebie
- zaufania do własnych możliwości
- zaufania do rozwoju poczucia własnej wartości
- zaufania do rozwoju zdolności kochania
- Zaufanie do więzi z innymi
- Zaufanie do związków miłosnych
- Zaufanie do przyjaźni
- Zaufanie do samego życia, że jest ono zasadniczo "dobre"

Wiemy jednak, że ten ideał relacji rodzic-dziecko rzadko funkcjonuje optymalnie. Przede wszystkim należy zauważyć, że te tak zwane negatywne odciski mogą częściowo mieć charakter subiektywny i niekoniecznie muszą być winą rodziców, ale znamy również sytuacje takie jak:

• Rodzice obawiają się zbytniego rozpieszczenia dziecka
• przeciążenie rodziców w ich normalnym codziennym życiu
• Brak podstawowego zaufania ze strony samych rodziców

Jeśli rozwinie się zbyt małe podstawowe zaufanie, ten brak bezpieczeństwa i stabilności często towarzyszy danej osobie przez całe życie.

Zwłaszcza na szczególnych etapach życia, takich jak rozpoczęcie nauki w szkole, dojrzewanie do dorosłości. Dla osoby dotkniętej tym zaburzeniem nawet prowadzenie samodzielnego życia może być większym obciążeniem.
Możliwe problemy związane z zaburzonym podstawowym zaufaniem to:

•  Brak pewności siebie - niska pewność siebie w niektórych sytuacjach
•  Ograniczony kontakt z innymi ludźmi - Wewnętrzna niepewność
•  Brak zaufania do otoczenia - małe zaufanie do ludzi
•  Negatywne radzenie sobie z kryzysami - mało pozytywne nastawienie do życia
•  Niepokój - nieufność - agresywność
•  Małe zaufanie do innych - małe zaufanie do społeczności
•  Brak poczucia własnej wartości - problemy z przywiązaniem
•  Trudne partnerstwo - związek - związek miłosny
•  Itp.

Doświadczenie niepewności lub odrzucenia przejawia się następnie w życiu codziennym, podstawowe zaufanie tych osób nie jest wyraźne, mają problemy z poczuciem własnej wartości, ciągle wątpią, niezależnie od tego, czy chodzi o ich partnera życiowego, przełożonych czy innych ludzi.

Nie kochają siebie, czują się niepewnie i często mają problemy w związkach.
Wewnętrzne dziecko - przekonania

Kiedy mówimy o wewnętrznym dziecku we współczesnej psychologii, mówimy o części osobowości, którą należy rozumieć jako sumę wszystkich odcisków z dzieciństwa - zarówno pozytywnych, jak i negatywnych.
W 3 instancjach psychicznych Zygmunta Freuda (id, ego, superego), wewnętrzne dziecko jest odpowiednikiem instancji "id".

Sigmund Freud i jego 3 instancje psychiczne:

•  Ono=Wewnętrzne Dziecko - Dziecko Cienia / Dziecko Słońca
•  I=Wewnętrzny Dorosły=Instancja Świadomego Myślenia
•  superMe=wewnętrzny krytyk=instancja moralna w nas

Te doświadczenia i odciski są utrwalone w podświadomości, tzn. z reguły nie pamiętamy nawet szkodliwych programów wewnętrznych, ale działają one w podświadomości i czekają na wywołanie. Te lęki i potrzeby, jak również wszystkie pozytywne odciski, są przechowywane w podświadomości, ale negatywne odciski powodują najwięcej trudności dla dorosłych.

Nasza nieświadoma część duszy stara się zrobić wszystko, by uniknąć zranień i urazów. Jednocześnie jednak dąży do bezpieczeństwa i uznania. Wszystkie te lęki i tęsknoty działają w podświadomości. Na poziomie świadomym jesteśmy dorosłymi, którzy wydają się kształtować życie. Ale na poziomie podświadomości nasze wewnętrzne dziecko ma ogromny wpływ na nasze postrzeganie, odczuwanie, myślenie i działanie. Nawet znacznie silniej niż nasz umysł.

Nasza podświadomość (pień mózgu i układ limbiczny) jest bardzo potężną instancją, która kontroluje od 80 do 90 procent naszych doświadczeń i działań. W naszym układzie limbicznym przechowywane są wszystkie nasze doświadczenia emocjonalne, których doświadczamy w ciągu naszego życia. Niezależnie od tego, czy możemy je później świadomie przywołać, czy nie, są one tam przechowywane.

Kiedy mamy silne doświadczenie emocjonalne, może ono aktywować struktury neuronalne w naszym układzie limbicznym. Tak więc obecne doświadczenie może, ale nie musi, wywoływać tylko inne, stare doświadczenia, które następnie wzmacniają się nawzajem.

Jeśli, na przykład, aktywność neuronalna dla uczucia "strachu" staje się bardzo silna, neurony z układu limbicznego wystrzeliwują w górę, do kory mózgowej. Jest to obszar, w którym przechowywana jest cała nasza wiedza i gdzie nasza zdolność do rozwiązywania problemów jest zlokalizowana poprzez łączenie odpowiednich informacji.

Ponieważ głębsze struktury mózgu (układ limbiczny, pień mózgu) zawsze mają "prawo pierwszeństwa", aby zapewnić przetrwanie, silne reakcje emocjonalne mogą częściowo sparaliżować powierzchnię naszego mózgu na krótki czas. Są to te momenty, w których dobre namawianie, nawet przy użyciu racjonalnych faktów, nie jest już pomocne, ponieważ emocje, na przykład strach, mają przewagę.

Czy kiedykolwiek próbowałeś pomóc pasażerowi z lękiem przed lataniem, tłumacząc, że latanie jest najbezpieczniejszym środkiem transportu? Te racjonalne argumenty nie zadziałały, ponieważ kora mózgowa pasażera była całkowicie niesprawna. Głębsze struktury mózgu sygnalizowały mu największe zagrożenie. Kora mózgowa była zatem niesprawna i nie była już dostępna na poziomie racjonalnym.